Dat Gröntüüg bölkt al weer: Döss, wi hebbt Döss, geev uns Woter

Wat heff ik mi op‘n Karkhoff verjoogt. Iesbegonien wull ik planten. Un wat stell ik fast: De Ier is totaal dröög. Blots Mullsand. Söss Geetkannen Woter heff ik op jede Graffstee kippt.

Ik froog mi nu: Wo is blots dat ganze Woter bleeven? Dat hett doch een half Johr lang regent. Weer jümmer Schietweer. „So veel regent hett dat gor nich“, seggt de Lüüd. „Dat weer jümmer koolt un ungemütlich, Woter bröcht hett dat over nich veel.“

„Jo“, seggt de Kerl op‘n Karkhoff, „nu muss du de Blomen jeden tweeten Daag geeten.“ Mi ward ganz schwummerant bi de Vörstellung jümmer no‘n Karkhoff to lopen. Ik frei mi, dat ik noch Iesbegonien kreegen un keen Husarenköpp köfft heff. De har ik jo jeden Daag geten müsst. Over ok jeden tweeten Daag geten is mi toveel.

Mien Blomen tohus sind ok ganz döstig, de Rosen, Hortensien und Geranien in Pütt, un de twelv Tomoten sowieso. Schall dat so ween, dat ik jeden Obend weer mit de Geetkann dör de Gegend loopen mutt? Dorbi heff ik mi so op den Sommer freit.

Endlich warm un Sünnenschien. Morgens op de Terrass fröhstücken un obends Glas een Wien drinken. De Gedanken fleegen looten un sik an de schönen Blomen frein. Over wi schall dat gohn, wenn dat ganze Gröntüüg jümmerto bölkt: Döss. Wi hebbt Döss. Hoch mit di un geev uns Woter.